จดหมายจากอดีตทาส

จดหมายต่อไปนี้ เป็นเอกสารทางการเมืองที่สำคัญชิ้นหนึ่งของการเลิกทาสในอเมริกา โดยผู้เขียนคือ Jordan Anderson อดีตทาสผู้เพิ่งได้รับการปลดปล่อยหลังสงครามกลางเมืองใหญ่ ท่านผู้อ่านที่สนใจการเมืองอเมริกัน หรือ American Civil War และเรื่องราวทางด้านสิทธิมนุษยชน ตลอดจนผลของสงครามกลางเมือง ควรอ่านไว้เพื่อประดับสติปัญญา และศึกษาบทเรียนจากอดีต โดยเฉพาะในแง่ของผลกระทบของสงครามกลางเมือง ว่าเสรีภาพที่ได้มานั้นย่อมมีต้นทุน และสร้างเงื่อนไขของปัญหาชนิดใหม่อย่างไร

ผมคัดลอกมาลง ณ ที่นี้ เพื่อให้อ่านประกอบกับบทบรรณาธิการของผมเอง ในนิตยสาร MBA ฉบับเดือนกันยายน 2553 เรื่อง “ปรองดอง แต่อย่าฮั้ว” ดังที่ได้สัญญากับท่านไว้ในข้อเขียนชิ้นนั้น

Jordan Anderson เขียนจดหมายฉบับนี้ในฤดูร้อนของปี 1865 เขาเคยเป็นทาสอยู่ใน Tenessee แต่ขณะนี้เขาอยู่ที่ Ohio แล้ว ก่อนหน้านี้เขาได้รับจดหมายจากนายเก่า ผู้พัน P.H. Anderson ชักชวนให้เขากลับไป และเขาก็ตอบกลับไปว่า

"Thank you very much for your letter." 

"Dear Sir, 

I got your letter, and was glad to find you had not forgotten old Jordan, and that you wanted me to come back and live with you again, promising to do better for me than anybody else can. I have often felt uneasy about you. I thought the Yankees would've hung you long before this for harboring Rebs they found at your house. I suppose they never heard about you going to Colonel Martin's to kill the Union soldier that was left by his company in their stable. Although you shot at me twice before I left you, I did not want to hear of your being hurt, and am glad you are still living. It would do me good to go back to the dear old home again, see Miss Mary and Miss Martha and Allan and Esther and Green and Lee. Give my love to them all, and tell them I hope we will meet in a better world, if not in this. I would've gone back to see you all when I was working in the Nashville Hospital, but one of the neighbors told me Henry intended to shoot me, if he ever got a chance.

I want to know particularly what the good chance is you proposed to give me. I'm doing tolerably well here. I get $25.00 a month with victuals and clothing, have a comfortable home for Mandy"--that's his wife. "The folks here call her Mrs. Anderson, and the children, Millie Jane and Grundy, go to school and are learning. The teacher says Grundy has a head to be a preacher. They go to Sunday school, and Mandy and me attend church regularly. We are kindly treated. Sometimes we overhear others saying, 'Them colored people were slaves down in Tennessee.' The children feel hurt when they hear such remarks, but I will tell them it was no disgrace in Tennessee to belong to Colonel Anderson.
Many darkies would have been proud, as I used to was, to call you 'Master.' Now, if you will write and say what wages you will give me, I will be better able to decide whether it would be to my advantage to move back again. 

As to my freedom, which you say I can have, there's nothing to be gained on that score as I got my Free Papers in 1864 from the Provost Marshal General of the Department of Nashville. Mandy says she would be afraid to go back without some proof that you are sincerely disposed to treat us justly, and we have concluded to test your sincerity by asking you to send us our wages for the time we served you. This will make us forget, and forgive old scores, and rely on your justice, and friendship, in the future. I served you faithfully for thirty-two years, and Mandy twenty years. 

At $25.00 a month for me, and $2.00 a week for Mandy, our earnings would amount to $11,680.00. Add to this the interest for the time our wages has been kept back, and deduct what you paid for our clothing and three doctors' visits for me and pulling a tooth for Mandy, and the balance will show what we are in justice entitled to. 

Please send the money, by Adam's Express, care of V. Winters Esquire, Dayton, Ohio."

P.S. "Say howdy to George Carter, and thank him for taking the pistol from you when you were shooting at me."



อ่านแล้วรู้สึกยังไงกันบ้างครับ.....นี่แหละ Irony of Freedom

ทักษ์ศิล ฉัตรแก้ว
26 ตุลาคม 2553